SESSİZ AMCA

dına sessiz derlerdi,mahallede.daha kimseyle konuştuğu duyulmamıştı.yüzünden hüzün eksik olmazdı.saçı sakalı herzaman birbirine karışmış bir halde görürdüm onu.sabah erkenden kalkar,bütün mahalleyi gezer,sonrasında gece geç saatlere kadar ortalıkta görünmezdi.tüm mahalleli onu çok severdi,oda mahallenin ne kadar köpekleri varsa onları.akşam yada gece,elinde torbalar dolusu artık yiyecekler toplamış, görünürdü köşede.tüm mahallenin köpekleride peşi sıra takip ederdi onu.yeşillik alana çöker,poşetleri tek tek açar,kendine bir lokma ayırır,diğerlerini köpek arkadaşlarına ikram ederdi.ne zaman oradan geçsem tatlı bir tebessümle izlerdim, sessizi.o da bana gülümseyerek bakardı.köpekler yemeklerini bitirene kadar kalkmazdı oturduğu yerden.sonra,yavaş yavaş kalkar,köpekler arkasında gözden kaybolurdu.o zaman anlardım ki,insanlardan ne kadar çok çekmiş olduğunu.bazen alışveriş dönüşü, yaya geçdinde rastlardık kızımla ona.beni görünce utanırdı,bakamazdı yüzüme.o gün ne meyve aldımsa,ona da ikram ederdik kızımla.sevinir gülerdi,hiç sesi çıkmazdı.aslında emindim konuşabileceğine.bazen para verirdim, iş dönüşü akşamlarda.yine sevinir gülerdi.İçim ağlardı,keşkeleri sevmem ama,keşke daha çok yardım edebilseydim, derdim.birgün kızım geldi heyecanla;\"anne,sessiz amcayı öldürmüşler\"dedi.\"nerden duydun,kim söyledi,kim yapmış\"diye sıra sıra sorular döküldü,dilimden,inanamıyordum.sonrasında öğrenebildiğim,akşam mahallenin köpeklerini doyurup evine dönerken,birkaç tinerci çocuk önünü kesmişti zavallı sessizin.karşı koyamamıştı zavallım.denilene göre boğazını kesmişler ve öylece kalmış cesedi sabaha kadar.sabah işe giden insanlar, polise haber vermişti.o an gözlerimde ki yaşlara engel olamadım.hıçkırıklarla boğuldum.ben şimdi kime alışveriş sonrası meyve verecektim.kim köpeklere yemek getirecekti şimdi?beynim bir sürü sorular sordu kendine,hiçbirinin yanıtını bulamadım.zavallı sessiz,artık yoktu.